تحلیلی بر جایگاه ابزارهای تأمین مالی بازآفرینی شهری در اسناد بالادستی و قوانین برنامه‌های توسعه ایران

در این پژوهش با استفاده از روش کتابخانه‌ای و مروری، به بررسی قوانین و مقررات در حوزه تأمین منابع مالی نوسازی بافت‌های فرسوده شهری، پرداخته‌ شده است. نتایج نشان داد در اکثر اسناد از جمله برنامه‌های پنج ‌ساله توسعه، قوانین بودجه، برنامه پنج ‌ساله شهرداری و قانون حمایت از احیای بهسازی و نوسازی بافت‌های فرسوده و ناکارآمد شهری، به ابعاد مختلف احیای بافت فرسوده و طیف وسیعی از روش‌های تأمین مالی آن اشاره ‌شده است. بنابراین طبق نتایج، اکثر روش‌های تأمین مالی بافت فرسوده، پشتوانه‌های قانونی دارند. بنابراین به نظر می‌رسد به کار‌ نگرفتن برخی شیوه‌های تأمین مالی در بافت فرسوده، ناشی از محدودیت قانونی آنها نیست. نکته قابل ‌تأمل در این زمینه آن است که با توجه به تفاوت شرایط بافت‌های فرسوده، شیوه‌های تأمین مالی متناسب با خود را می‌طلبند که این مسئله در اسناد، قوانین و حتی آیین‌نامه‌ها مغفول مانده است. همچنین، تأمین مالی با مشارکت عمومی یکی از بارزترین مصادیق اقتصاد مقاومتی است که از جمله مزایای آن، می‌توان به کم‌هزینه بودن تأمین مالی، کوتاه بودن زمان تأمین آن و ارتقای فرهنگ کارآفرینی در جامعه اشاره کرد. بنابراین حرکت به ‌سوی اقتصاد مقاومتی در حوزه مدیریت شهری می‌تواند بستر مناسبی را برای ارتقای توان مالی و کاهش هزینه‌های شهری را فراهم کند.